سخن از رازی است که به کمک آن در سرزمینی خشک باغهایی جاودانه پدید آوردهایم. این جادو با احترام به ریشههای کهن و عمیقی ممکن شده که از منابعِ ژرف آب مینوشند و به «نو شدن» در بلندترین سرشاخهها فرصت میدهند. «اصالت» بدین معنا آغوشِ گشوده داشتن به آوردههای دیگران است، در باغ و صنایع و هنرها و حتی آشپزی، با این اطمینان که میتوان از دل چیزهایی یکسره بیگانه، دستاوردهایی آشنا و تازه و الهامبخش بیافرینیم. در این سفر به ملاقات یکی از کهنترین و شگرفترین تواناییهای فرهنگیمان میرویم؛ جایی که شاید غافلگیرتان کند.