شروین وکیلیمورخ، جامعه‌شناس و نظریه‌پرداز در بازتعریف هویت و فرهنگ
مرکز، میدان و اصالتِ من
زمانه‌ی فردا به احتمال زیاد دورانی است که تمایز اصلی را میان کسانی خواهیم دید که مرکز دارند، و آنها که مرکز ندارند. مفهوم مرکز و داشتن یا نداشتن آن محور این گفتار است. گفتاری که بر سه رکن اصلی تاکید می‌کند: یکی مفهوم «من» و نفشی که می‌تواند در دگرگون ساختن هستی داشته باشد، دیگری مفهوم نهاد که هم ساختارهای اجتماعی و قواعدش را شامل می‌شود و هم در شکلی عام کل اجبارهای بیرونی نظام‌مند را در بر می‌گیرد، و در نهایت مفهوم «مرکزدار بودن» که ویژگی من‌هایی است که گرانیگاهی درونی برای تکان دادن هستی دارند و می‌کوشند بخشی کلان از جهان را در راستایی مشخص جابه‌جا کنند. اصالت، اکسیری است که از ترکیب من و مرکز، برمی‌خیزد و نتیجه‌ی غلبه‌ی هم‌افزای آن بر نهاد است.
